Hyperrealisme in de Kunsthal

Een eigen werkelijkheid

In de jaren 60 begon een groep jonge Amerikaanse kunstenaars schilderijen te maken van hun dagelijks leven en van objecten uit de consumptiemaatschappij. Maar ook van stadsgezichten als Londen en Venetië, Amerikaanse auto’s, motoren en ‘diners’ met ketchupflessen en zoutstrooiers. Het doel was niet de foto’s zomaar na te tekenen. De kunstenaars gebruikten de beelden als hulpmiddel voor zelfbedachte composities om zo een eigen werkelijkheid te creëren.

Zijn het echt geen foto’s?

De tentoonstelling krijgt bij mij iets voor elkaar, wat bij andere exposities niet lukt. Ik kijk langer naar een schilderij dan de gebruikelijke paar seconden. En ook echt een stuk langer! Van de eerste generatie, loop ik langzaam naar de tweede en huidige hyperrealistische kunstenaars. Vol verbazing tuur ik naar de levensechte geschilderde etalages waar ik dwars doorheen kan kijken. Ik zie motorkappen met glanzend lak en blinkend chroom en Las Vegas: een stadsgezicht vol lichtjes. En ik blijf het mijzelf afvragen: Zijn het écht geen foto’s? Nee, dit is allemaal verf!

Een ode aan echtheid

In de kunstgeschiedenis wordt de stroming beschreven als een vervolg op Pop Art, want ook junkfood en reclame vormen een thema bij de hyperrealisten. Lopend langs de schilderijen voelt het toch meer als anti-Pop Art. Want waar Pop Art een ode is aan de nabootsing, denk maar aan de soepblikken of colaflessen, is dit een lofzang aan echtheid. De kunstenaars hielden wel van een uitdaging. En dat is nog steeds zo. Het lijkt wel of de kunstenaars van het hyperrealisme elkaar proberen af te troeven in het maken van de meest onwaarschijnlijke prestaties.

Om op te eten!

In de hoek van de derde generatie hyperrealisten besteed ik de meeste tijd. Door de combinatie van digitale fotografie en nieuwe schildermethodes maken deze pioniers schilderijen die even echt, of misschien wel echter lijken dan foto’s. Vooral de werken  van Tjalf Sparnaay spatten van de muur. Deze Nederlandse kunstenaar is naast zijn Amerikaanse collega’s één van de grote namen binnen het hyperrealisme. Een vet broodje hamburger, een spiegelei of een ketchupfles: het zijn zomaar wat voorbeelden van zijn voedselgerelateerde schilderijen. Maar de glazen potten vol kleurrijk snoepgoed van de Italiaanse schilder Roberto Bernardi hebben mijn zoete hart gestolen. Zijn schilderijen zijn een lust voor het oog en ik zou ze zo op willen eten.

Super echt

Trek gekregen van de mooie, smaakmakende schilderijen duik ik na de tentoonstelling de gezellige Witte de Withstraat in. Met een wijntje en een bitterbal blik ik terug op mijn avontuur in de Kunsthal. Eén ding is zeker: de naam ‘hyper’ wordt in de tentoonstelling zeker eer aan gedaan.

Meer informatie

‘Hyperrealisme. 50 jaar schilderkunst’ is te zien tot en met 5 juni 2017.
Check meer informatie & tickets.

Dit artikel is geschreven door onze blogster Elise Barends.