In de film trekt Xausa een parallel tussen het woord van de koloniale missionarissen in de geschiedenis, en dat van rappers en spoken-word-artists in hedendaags Rotterdam. De teksten die Neusa Gomes, Kevin Josias, Adeiye Tjon and Rik Zutphen voordragen in de film, schreven ze naar aanleiding van gesprekken die Xausa initieerde.
Zelfbewust en in afgewogen woorden beschrijven ze het gemis aan een gevoel van thuishoren, of de ervaring van racisme. Je ziet woede, nauwelijks verhulde minachting, maar ook bespiegeling. Het is vooral pijn die voelbaar wordt gemaakt. Uit hun kritische stemmen spreekt dat multiculturaliteit weliswaar staat voor een veelheid aan culturen, maar niet noodzakelijk voor gezamenlijkheid. Het ontbreekt nog altijd aan een gedeeld referentiekader.
