“En de tijd is… om!” De woorden van een docent, bedoeld om een stotterende scholier af te kappen, vormen jaren later de titel van de eerste theatervoorstelling van diezelfde scholier: Derek Otte maakt zijn debuut in het theater met een avond vol spoken word, anekdotes en muziek. Persoonlijk, maatschappelijk, vrolijk, verdrietig, cynisch en hoopvol: de dichter en spoken word-artiest maakt als begindertiger de voorstelling die hij als begintwintiger had willen zien.
Al jaren is Derek Otte een veelgehoorde naam in het Nederlandse poëzielandschap. De Rotterdammer is één van de meest toonaangevende stemmen van een nieuwe generatie woordkunstenaars, die hun verhalen niet alleen op papier maar vooral op het podium deelt. Als stotterend jongetje was dat laatste iets waar Otte enkel van kon dromen; spreken vormde lange tijd een groot obstakel. Hij vond noodgedwongen zijn uitweg in het schrijven, aanvankelijk geïnspireerd door de tegeltjes van Toon Hermans in de hal bij zijn oma en opa thuis. Later kwam, via een cassettebandje waarop rapper 2Pac te horen was, hiphop in zijn leven. Beide invloeden zijn nog duidelijk merkbaar in het werk dat hij maakt: afwisselend scherp en luchtig, maatschappelijk en persoonlijk, via vlugge en vernuftige teksten op podium en korte ‘regeltjes en rijmpjes’ op Instagram.
Na een jarenlange reeks van korte optredens werd Otte benoemd tot stadsdichter van Rotterdam voor 2017 en 2018. Zijn werk siert verschillende gevels in zijn thuisstad en komt voorbij op videoschermen door het hele land. Online en offline bereikt zijn poëzie een nogal altijd groeiende, overwegend jonge en voornamelijk grootstedelijke doelgroep. maar al te vaak in opsluiten.
